نیازی بدون پاسخ! نوآوری اجتماعی را وارد کنیم!
اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
[01 Jun 2020]
[ سعید قاسمی زاده تمر]
در کرونانت ما کرونا را قرنطینه کنیم، نه اینکه کرونا ما مردم را قرنطینه کند.
همه گیری ها، خاص هستند. شرکت های دارویی کمی هستند که بتوانند برای یک بیماری مبهم که بازار دارو یا واکسن آن، پرمخاطره است، سرمایه گذاری کند.
عجیب است که اپلیکیشن و فناوری که بتواند به چنین معضلی بپردازد هم مثل واکسن و داروی کرونا، جاذبه کمی برای شرکت های فناوری دارد.
این جا ست که باید نوآوری و نرم افزارهای باز را قدر بدانیم. البته نوآوری باز هم مربوط به شرکت هاست و مردم نیازی دارند که شرکت ها علاقه ای به آن ندارند. تامین مالی جمعی+ مدیریت نرم افزار باز، کلید مسئله است.
البته به طور سنتی، این جور مواقع، دولت ها ورود می کنند و البته موفقیتی هم ندارند مگر اینکه به شیوه باز، همه را بازی و مشارکت دهند.
📺 نوآوری باز اجتماعی، نمی تواند فقط شعار باشد، خبردار شدیم نرم افزار ماسک همین ایده را به روشی ساده تر، دنبال می کند. تا انتشار اپلیکیشن کرونانت، خواهش داریم از این اپ استفاده کنید. mask.ir
ما از ماسک حمایت می کنیم، خدا را چه دیدید، شاید نسخه دوم ماسک، همان نسخه اول کرونانت باشد، و نسخه سوم کرونانت، همان ماسک. اینگونه با هم همکاری سازنده را پی میگیریم و هدف منفعت عموم مردم است.(راستی نسخه های در دست کرونانت را در تلگرام کرونانت نصب کنید و در تیم ایده و … فعال شوید.)
کلان داده، ارزش آفرینی عظیم از داده های ساده
کلان داده، واقعا معجزه می کند. (کلان داده را فناوری بدانید، حرفه ای تر به نظر می رسید! از من گفتن)
تصور کنید، تصویری تقریبا کامل(بگو ۵۰ درصد) از وضعیت بالینی افراد جامعه، ارتباطات آنها بتوانیم تولید کنیم، با دقت بسیار خوبی می توانیم آن بخش از جامعه که درگیر تبادل ویروس کرونا هستند را شناسایی کنیم.
این کار شدنی است.
داده سرفه یک نفر در سه روز گذشته در حلقه چهارم ارتباطات شما، باور کنید می تواند شما و همه کسانی که در ارتباط با هم هستند را از کرونا نجات دهد!
اما چه کسی می تواند این داده را بیافریند؟ گوگل! نه؟ اگر سنسورهای کاملی از سلامتی روی موبایلها بود گوگل می توانست. گوگل و شرکتها بر لبه امکان پذیری مالی حرکت می کنند و مثلا سنسور تشخیص اکسیژن را فقط برای کسانی تامین می کنند که میتواند گوشی بالای ۱۲۰۰ دلاری بخرد.
در حال حاضر هیچ کس جز خود ما، نمی توانیم چنین داه ای را تولید کنیم.
ما مشکل کجاست؟
به کی اعتماد کنیم؟
اعتماد، عنصر نایاب جوامع در آینده!
اعتماد، همواره ژنوم و کد توسعه و تمدن بوده است. انسان ها برای تأمین اعتماد، تاکنون ابداعات بزرگی انجام داده اند، مثلا پول، مثلا بانک، مثلا انجمن های حرفه ای، همگی واسطه هایی برای خلق اعتماد بین انسان ها بوده اند.
اعتماد در ایران، تعریفی ندارد. به چند دلیل بدون قضاوت فقط اشاره می کنم. دولت و حکومت مان در لاک دفاعی است و مردم را از خود رنجانده است!؟ بخشی از حکومت، حد و حدود حریم خصوصی را نمی فهمد و ناامنی عمومی تولید میکند؟ دشمنان و رقیبان دولت ایران، سرمایه گذاری می کنند که وضعیت پلاریزه ای بر جامعه ایران تزریق کنند که هیچ گروهی به همدیگر اعتماد نکند و تمدن ویران شود!؟ مهم نیست به کدام بیشتر باور داریم. مهم این است که اعتماد نداریم!
حکومت حرفه ای می داند که اعتماد، گنجینه بزرگی است که همه تلاشش باید حفظ آن باشد.
افراد حرفه ای صنفی نیز می توانند با تمسک به اخلاق حرفه ای، اعتماد تولید کنند
فناوری و ابرشفافیتی که می آورد هم میتواند خلق اعتماد کند.
برگردیم به کرونا
یا اعتماد می کنیم و نحوه نزدیک شدن کرونا را با دقت بیشتری می بینیم، یا کرونا شبه وار نگرانمان می کند و ما هوشمندی جمعی را از دست می دهیم.
کرونانت
کرونانت یک آزمایش و یادگیری برای جمع کردن مولفه های فوق در یک پلتفرم است. اما مثل همیشه، ما برای آن آماده نبودیم و تیم نداشتیم. با جمعی کوچک، کار را شروع کردیم به این امید که وقتی نسخه الفا را ارائه کردیم، بتوانیم با اعتماد بنفس فراخوان بدهیم دوستان،
بیایید، بیایید با نوآوری اجتماعی، اعتماد به حرفه آینده پژوهان اجتماعی، کلان داده ای بیافرینیم که کرونا را در قرنطینه افراد هوشمند، زندانی و متوقف کند
مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان